Op 14 januari 2017 bestond ons prachtige project 3 jaar in Nederland en Vlaanderen.
Iemand schreef daar een blog over en vroeg om persoonlijke ervaringen met de inktvisjes. Dat bracht mij op het idee om ook persoonlijke verhalen op onze eigen website te gaan plaatsen.
De inktvisjes zijn er tenslotte niet alleen om de kindjes te helpen, zoals we eigenlijk gedacht hadden. Ze zijn veeeeeeeeel meer.
De inktvisjes geven ook de ouders een lichtpuntje en steuntje in de rug tijdens een zware periode.
De inktvisjes maken het ook voor de verpleegkundigen prettiger, doordat er nu minder vaak sondes en naaldjes opnieuw geplaatst hoeven te worden.
De inktvisjes hebben er voor gezorgd dat mensen hebben leren haken en daarmee een nieuwe en heel fijne hobby hebben gevonden.
De inktvisjes hebben mensen geholpen om zich weer nuttig en gewaardeerd te voelen terwijl ze te maken hebben met ziekte, werkloosheid, eenzaamheid en andere beperkingen.
De inktvisjes hebben mensen bij elkaar gebracht (met name in de koffiehoek in onze Facebook-groep) en vriendschappen laten ontstaan.
De inktvisjes (die afgekeurd zijn voor de kindjes om bepaalde redenen) helpen broertjes, zusjes, kindjes die geprikt moeten worden, onrustige kinderen en zelfs dementerenden.
Dat is toch geweldig? Wie had dat 3 jaar geleden kunnen denken?
Vandaar mijn oproep: heb je zelf een persoonlijke ervaring met ons project (als haakster, als ambassadeur, als ouder, als verpleegkundige of als andere betrokkene) en wil je daarover vertellen? Stuur dan je verhaaltje in via ons mailformulier of via Facebook.
En een foto erbij is natuurlijk helemaal mooi.
Hieronder vind je de prachtige verhalen die tot nu toe binnengekomen zijn. Wekelijks wordt er een nieuw verhaal(tje) geplaatst. Je bijdrage is nog steeds meer dan welkom.
==============================================================================
Ik ben met inkies begonnen enige tijd nadat mijn dochter haar tweeling zoontjes heeft verloren. Door het haken van inkies kon ik mijn verdriet een beetje meer plaatsen.
Dan was mijn dochter opnieuw zwanger en dit zou een moeilijke zwangerschap worden, de kans op vroeggeboorte was reëel.
Dan was het zover en zou mijn kleinzoontje geboren worden op 34 weken zwangerschap.
Een heel klein mannetje met amper een gewicht van 1500 gram!
Eenmaal op neonatologie kreeg hij uiteraard een inkie en hij had daar enorm veel aan. Hij greep hem altijd vast en trok hem dicht tegen hem aan!
Terwijl hij in het ziekenhuis lag bleef ik lustig doorhaken aan inkies. En zo zit ik momenteel aan ongeveer een 1000 inkies die ik gemaakt heb en nog steeds blijf verder doen!
Ikzelf haal hier veel kracht uit, wetende dat ik veel kleine baby’s en ook ouders hiermee steun geef!
Hierbij stuur ik dan ook 2 foto’s van mijn kleinzoontje. Eentje van als hij een paar dagen oud was met zijn inkie en eentje waar hij nu bijna 2 jaar is!
Chantal, oma en haakster.
==============================================================================
In 2008 is ons eerste kleinkind geboren, Charlotte.
Ze werd geboren na een zwangerschap van bijna 26 weken. Ze heeft maar een uurtje geleefd maar een onuitwisbare indruk achtergelaten.
In 2009 werd ons 2e kleinkind geboren, Nadine.
Na een zwangerschap van 26 wk en 2 dagen. Ze woog 550 gram.
16 weken heeft ze in het ziekenhuis gelegen, een hele spannende periode.
Inmiddels is ze 7 jaar oud en gaat het goed met haar.
Misschien kunnen sommigen van jullie je voorstellen wat een impact dit heeft op de naaste familie.
De komst van deze meisjes is waarom ik me zo aangetrokken voelde tot dit project. Ik heb een aantal inktvisjes gemaakt. Het gaat echter met zoveel spanning gepaard dat ik ermee gestopt ben.
Wel vind ik het fijn om met jullie mee te lezen en af en toe te reageren. Ik hoop dat ik op deze manier ook een kleine bijdrage kan leveren.
Ietje, oma en haakster.
==============================================================================
Ik kwam zag en overwon!
Ik als kinderverpleegkundige kwam als eerste in aanraking met het project. Wij kregen een presentatie van wat het project inhoudt. In eerste instantie waren er heel veel mensen die zeiden mwwaahh…..
Ik zag er meteen een heel goed ding in! Ik heb wel moeten vechten om dit project te introduceren, maar het is gelukt!
En nu een aantal jaar later ben ik trots op jullie!
De inkies horen er gewoon bij!
Dankzij ook een super amba Monique Koetsier. Ik hoef maar te zeggen ik heb inkies nodig en ze zijn er!
Jullie zijn voor ons zo belangrijk!
En dan nu even een dikke knuffel van een verpleegkundige. Het maakt niet uit voor welk ziekenhuis je haakt, wij waarderen jullie!
Jeannette, verpleegkundige Woerden.
==============================================================================
Een paar dagen na de start van de FB groep hoorde ik van het project op een andere haakgroep, het sprak me erg aan. Probleem was, dat ik niet kon haken…. Zowel op school als door mijn oma zijn verwoede pogingen gedaan om het me te leren, ik kom namelijk uit een familie waarin iedereen handwerkt en niet kunnen haken was nog net geen schande, maar toch…
Het lukte mij, als linkshandige, helaas niet en zo kwam het, dat ik als 56-jarige aan de slag ging met haakgaren en haaknaald … you-tube, hulplijn met mijn moeder, handwerkboekjes en zowaar, het is me gelukt, wat een geploeter.
Na ruim 3 weken was mijn eerste echte katoenen inkie een feit, als perfectionist moet je tenslotte zelf ook tevreden zijn. Dezelfde dag werd ie afgeleverd bij de amba en zowaar, na een paar weken kreeg ik een mailtje dat hij bij een kindje lag. Ik was zo blij dat ik zat te snotteren als een klein kind. De foto van dat groen-gele inkie is ruim 2,5 jaar mijn profielfoto geweest.
We moesten toen de maat nog afmeten aan de hand van de WC-rol-test, want door die rol mocht de inktvis niet heen kunnen.
Ik zat toen veel te veel achter de laptop, want er kwamen zoveel vragen, het was echt niet te doen om alles bij te houden. Als je een vraag stelde kreeg je soms wel 50 antwoorden, die soms ook het tegenovergestelde waren van elkaar. We leerden een hoop Vlaamse uitdrukkingen en woorden en de Vlaamse leden leerden onze Nederlandse uitdrukkingen. Dat zorgde soms wel voor verwarring (weet als NL’se maar eens wat een pottensteentje is J )
Het haken en het beantwoorden van vragen op de pagina hielp me door een moeilijk jaar heen en gaf me veel zelfvertrouwen. Eindelijk kon ik haken en kon ik ook nog mensen daarbij helpen… had mijn oma het maar meegemaakt, ze zou apetrots geweest zijn.
Toen de website van start ging en er duidelijke patronen kwamen, liep het allemaal wat soepeler en dat resulteerde in meer haaktijd. Ook mijn jongste dochter haakt inmiddels mee (foto 2 is van ons beiden) Uit de begintijd van de inkies heb ik intussen dierbare vriendinnen overgehouden, iets waar ik heel dankbaar voor ben.
Dus we haken lekker door, want ik kan me het leven zonder inkies niet meer voorstellen. Het heeft me zoveel gegeven, ik ben van die beestjes gaan houden. En dat terwijl ik eerst dacht: ieuw, waarom nu een inktvisje (= glibberig beestje)
Joke, haakster en actief in onze Facebookgroep.
==============================================================================
Hallo, ik ben Charlotte, vroedvrouw en verpleegkundige in de mobiele ploeg van het AZ Sint-Blasius Dendermonde en uiteraard ook grote fan van de inktvisjes. We geven ze regelmatig aan de couveusekindjes bij ons in het ziekenhuis. Elke keer weer is het fijn om te zien hoe zo’n kleintje zijn mini-handje rond een inktvispootje draait. Gewoon omdat zo’n klein grijpend handje fantastisch is om te zien en ook omdat we blij zijn dat dat handje niet langer rond hun maagsonde of infuus zit. Want het is niet altijd eenvoudig. Zo’n mini mensje, met mini kabeltjes die in mini-adertjes of een mini-maagje zitten. Het is niet leuk voor ons, niet voor de baby en niet voor de ouders. Dus zijn we elke vrijwilliger, elke keer weer dankbaar. Omdat de kleine inktvisjes ons werk eenvoudiger maken, omdat ze de stress van de babytjes verminderen en omdat ze het leven van de ouders een beetje kleur geven in een toch zo kleurloze ziekenhuisomgeving. Doordat ik in de mobiele ploeg werk kom ik niet alleen op materniteit en neonatologie. Ik werk ook in de rest van het ziekenhuis en zelfs daar kon ik laatst een oude, demente man getroost krijgen met een inktvisje. Met demente mensen kan je niet altijd communiceren en ook zij grijpen terug naar kinderlijke manieren door aan alles te prutsen, frutselen en trekken. En ook daar mocht ik toezien hoe zo’n inktvisje troost, houvast en een beetje warmte bood aan een man die het moeilijk had in een wereld die hij niet meer kon begrijpen. Dus in naam van iedereen; Bedankt aan alle vrijwilligers! Ieder van jullie verdient een ster! En als elke vrijwilliger een ster kreeg, dan werd het nooit meer donker.
Charlotte, verpleegkundige en vroedvrouw.
–>